Zjednoczone Emiraty Arabskie skazane są na dwie narracje. Pierwsza to opis kraju, ktĂłry rozkwitł na ropie naftowej. Petrodolary w ciągu pięćdziesięciu lat pomogły stworzyć na pustyni ogrody, sztuczne wyspy, ośmiopasmowe autostrady, a nawet muzeum, ktĂłre nawiązuje do paryskiego Luwru. Kraj najwyższych budynkĂłw i najdroższych samochodĂłw odwiedzają tysiące ludzi - turyści po Bangkoku, Londynie i Paryżu wybierają właśnie Dubaj.

Druga narracja sprowadza Dubaj i Emiraty do miejsca, gdzie wykorzystuje się niewolniczą pracę robotnikĂłw z Azji i Afryki, gdzie za fasadami pałacĂłw kobiety przetrzymywane są wbrew swojej woli, a bogaci arabowie przesiadają się z jachtĂłw do złoconych bentleyĂłw. Obie narracje są rĂłwnie uprawnione i jednocześnie nieprawdziwe.

Anna Dudzińska podąża trzecią drogą - wytyczoną przez niespieszny rytm krokĂłw wielbłąda, ktĂłry zaledwie pĂłł wieku temu przewoził BeduinĂłw z Abu Zabi do Dubaju. Ze zrozumieniem i z czułością przygląda się ludziom, ktĂłrzy wybudowali tę wyrastającą na pustyni wieżę Babel. Są wśrĂłd nich imigranci zarobkowi i bogaci ekspaci. To tutaj mieszają się języki, kultury, religie i systemy wartości.

Emiraty to być może jedno z nielicznych miejsc na świecie, gdzie takie wspĂłłistnienie jest możliwe. Wszystko dzięki pieniądzom i na ściśle określonych zasadach.